Vandaag eens in het Nederlands. (See English translation below)
Dwalen.
Ik werd vandaag herinnerd aan deze hobby van mij. Dwalen. Door de natuur. Door de stad. Zonder doel. Of mét een doel dat ik dan gaandeweg loslaat. Of het dwalen als doel op zich. Vandaag bijvoorbeeld in Utrecht. Met het idee om een stuk taart te eten in een café en te schrijven, te lezen.
Ik loop en ik loop. Door een zachte mist van regen loop ik alsmaar verder. Geen café waar ik langskom voelt goed. Te groot, te druk, te commercieel, te duur, geen lekker aanbod, geen fijne sfeer. Langzaamaan wordt ik ontevreden. “Wat doe ik nou? Alsmaar rennen, zoeken. Straks ren en zoek ik over een uur alsnog, zijn alle cafés dicht en ga ik moe en gefrustreerd naar huis.”
Totdat ik merk waar ik mee bezig ben. Ik merk dat dit alsmaar blijven lopen wellicht precies is wat ik nu nodig heb. Beweging, de regen op mijn gezicht voelen, door de straten en steegjes van de stad dwalen. Geen doel, geen nut of efficiëntie. Zucht. Alle ontevredenheid en frustratie verliegt. Met kinderlijk plezier loop ik verder, mijn nieuwsgierigheid volgend.
Dwalen.
Een paar jaar geleden was ik hier nog veel vaker mee bezig. Ik bedacht zelfs om een workshop ‘Dwalen’ te gaan organiseren. Ik wilde mensen uitnodigen om los te laten, om te vertrouwen, te ontdekken en zich te verwonderen. Gewoon naar buiten stappen en gaan. Mensen observeren, nieuwe hoeken van de stad leren kennen of gaandeweg je netwerk van bekende wegen voelen uitbreiden. Het hoeft natuurlijk niet in de stad. In het bos, de duinen, op het platteland… dwalen kan je overal.
Ook op de fiets is het lekker dwalen. Toen ik in 2012 naar Rotterdam verhuisde, werd dit een van mijn favoriete bezigheden. Aanvankelijk was mijn zoektocht naar groen in en om de stad mijn belangrijkste drijfveer. Ik zocht en vond parken, de rivier, het idyllische stukje Quarantainestrand bij Heijplaat, maar ook de mooie route langs de Rotte of de weg naar zee. Op een vergelijkbare manier ontdekte ik ook de culturele kant van de stad. Ik volgde mijn nieuwsgierigheid naar diverse musea, festivals, cafés, buurtmarktjes, podia, nieuwe initiatieven…
Vandaag wordt ik herinnerd aan deze en andere dwaaltochten. Op een waddeneiland. In het bos. In Spijkenisse en omliggende natuur toen ik met mijn community tijdelijk daar neerstreek. Rondom Nijbroek waar ik afgelopen herfst nog woonde.
Dwalen als manier om te landen. Op deze plek. In jezelf.
Dwalen als manier om wortelen. Op deze plek. In dit moment.
Dwalen als meditatie in beweging.
Tot slot een tip voor mede dwaal-enthousiastelingen. Neem voor de zekerheid altijd wat eten en water mee. Met name als je op de fiets de stad uit gaat. Ik herinner me te veel momenten dat ik de kracht van het dwalen onderschat heb. Als je dan in plaats van het geplande rondje toch in eens een prachtige (maar ook vaak veel langere) tocht maakt, is het fijn om daar ook aan het einde van het avontuur nog energiek en gehydrateerd van kan genieten.
Wandering
Today I was reminded of this hobby of mine. Wandering. Through nature. Through the city. Without a destination. Or with a destination in mind that I slowly let go of along the way. Wandering as the destination. Today, I did so in Utrecht with the idea to have some cake in a café, to write and read.
I walk and I walk. Through a soft fog of rain I keep on walking. None of the cafés I pass feels rights. Too big, too busy, too commercial, too expensive, nothing tasty, not a nice atmosphere. Slowly but surely I feel discontent showing up. “What am I doing? Constantly running, searching. In the end I will run and search for another hour until the cafés are closed and I’m going home tired and frustrated.”
Until I realise what I am up to. I notice that possibly this constant walking is exactly what I need right now. Movement, feeling the rain on my face, wandering the streets and alleys of the city. No destination, no utility or efficiency. Sigh. All discontent and frustration dissolve. With childlike joy I continue walking, following my curiousity.
Wandering
A few years ago, I was quite active in this practice. I even thought about organising a workshop ‘Wandering’. I wanted to invite people to let go, to trust, to discover and to marvel. Just step outside and go. Observe other people, get to know other corners of the city or sense how your network of familiar paths is growing. Of course it’s not necessary to do so only in the city. In the forest, the dunes, on the countryside… you can wander anywhere you like.
It’s nice to wander by bike, too. When I moved to Rotterdam in 2012, this was one of my favourite activities. Initially, my search for green in the city was my foremost motivation. I searched for and found parks, the river, the idyllic piece of ‘Quarantaine’beach at Heijplaat, but also the beautiful tour along the Rotte or to the sea. In a similar manner, I also discovered the cultural and creative parts of the city. I followed my curiosity to museums, festivals, cafés, neighbourhood markets, stages, new intiatives…
Today I am reminded of these and other wanderings. On one of the Dutch islands. In the forest. In Spijkenisse and its surrounding landscape when I settled there temporarily with my community. Around Nijbroek where I lived last autumn.
Wandering as a way to land. In this location. In yourself.
Wandering as a way to get rooted. In this location. In this moment.
Wandering as meditation in movement.
Last but not least, a piece of advice for fellow wander-enthusiastics. Always take some food and water just in case. Especially when you leave the city by bike. I remember too many moments of underestimating the power of wandering. When you end up making an amazing (but also much longer than anticipated) tour, it is nice to be able to enjoy it hydraded and well until the end.
Sarah Sounds 