Ik had nog een verslag van mezelf tegoed. Over het uitzwaaien van de zomer begin oktober 2016. Dat deed ik tijdens 24 uur aan de Haagse horizon – liefdevol vormgegeven door Bruno van den Elshout en Mario van Megen, in het gezelschap van nog 22 anderen. In haar subtiliteit voelde deze horizonobservatie minder spectaculair dan eerdere edities, maar daardoor niet minder diepgaand.
Voorafgaand aan de horizonobservatie beleef ik volle dagen. Vol met werk, met ontmoetingen, met weekendjes weg, met activiteiten, met organiseren en schrijven. Vol met veranderingen rondom het creëren en vinden van een nieuw thuis en het langzaam afscheid nemen van spullen, de plek en de mensen waar ik op dat moment nog woon. Ik heb een sterke behoefte naar rust. De 24 uur aan de horizon zijn een fijn vooruitzicht.
Als ik mezelf wekenlang steeds weer bij elkaar raap, steeds weer van ‘eigenlijk net te moe’ tot ‘yes, ik ben vol aanwezig en aandachtig’ ga, dan voel ik dat op gegeven moment in mijn lijf. In mij heerst een kakofonie aan geluiden, gevoelens, gedachtes. Soms voelt het voor mij alsof ik op zo’n moment juist iets extreems of intens wil doen, in water springen, schreeuwen, rennen… Om maar wakker te worden, om de spanning van me af te schudden. Soms is dat ook precies wat ik nodig heb. Andere keren is het juist goed om tot stilstand te komen. Dit is zo’n moment. Het vergt vertrouwen en moed om in zo’n toestand juist met alle spanning te zitten, te zijn. Met elke ademhaling, met elk moment brokkelt er langzaam een stukje hardheid van me af. Beetje bij beetje, totdat ik het leven weer door me heen voel stromen.
Twee weken voor de horizonobservatie zit ik op Ameland. Op een vroege ochtend – lopende door duinen en op het strand – bedenk ik me om een begeleide meditatie of bewegingsoefening bij zonsopkomst te faciliteren. Alleen, vanuit welke motivatie? Is dit echt het moment hiervoor of doe ik het toch vanuit het idee ‘er is een kans, mogelijkheid, die moet ik benutten’? Ik twijfel lang, tot ik weet: Nee en Ja. Nee, ik ga niets faciliteren. Ja, ik kies nu voor de zachte kracht in mezelf, voor zelfliefde en comfort. Na dagen van discipline en doorgaan geef ik nu gehoor aan de wens naar rust en ontspanning. Van een vriend leen ik allerlei top kwaliteit windstopper- en regenkleding zodat ik heerlijk droog en warm zit op het strand. In mijn tas zit lekker en gezond eten en warme thee.
De nieuwe maan, het begin van de herfst maken ruimte voor een alles omhelzende stilte, een donkere nacht. Naast dat ik veel in stilte richting horizon tuur komen er vanuit de stilstand en donkerheid ook weer beweging en kracht. Ik dans aan de vloedlijn. Ik loop een rondje langs het strand. Ik duik weer de stilte in. Dan – de zee roept mij. In de vroege ochtend al en later nog eens sterker. Ik loop ernaar toe en duik erin, eronder, laat me dragen. Ik zwem de speelse, krachtige golven tegemoet.
Ik ben er, kom, dans met me!
~~~
Dank aan alle medereizigers en -uitzwaaiers voor het fijne ‘samen alleen’ zijn!
Eric de Keizer maakte de prachtige panorama foto hierboven 🙂
Sarah Sounds 